Riders on the storm: IJsland

Kennismaken met IJsland, dag 1 en 2

IJsland is voor vele reizigers niet meer dan een tussenstop. Dat was het lange tijd ook voor mij. Maar in januari 2022 ben ik er samen met mijn goede vriendin Angela naartoe gevlogen. Als je het echte lange afstandsvliegen zoveel mogelijk wilt vermijden, is IJsland, voor een echte natuurliefhebber als ik, een prachtige mogelijkheid. De vliegtijd is ruim twee uur.

Angela en ik hadden in totaal vijf dagen. Als je je dan, in een relatief korte tijd dus, veel van IJsland wilt zien, is een stevige en betrouwbare auto onmisbaar. Al zijn IJslanders super behulpzaam en is pechhulp goed georganiseerd, in dit dunbevolkte land wil je niet graag, ver van de bewoonde wereld, stil komen te staan. Bovendien kom je al snel op minder begaanbare ondergrond terecht. Dus met een kleine personenauto red je het niet.

Fascinerend natuurtheater

Vanaf het moment dat we onderweg zijn naar onze eerste (luxe) overnachting in ‘The Retreat At Blue Lagoon’ kijk ik verwonderd om me heen. Het landschap roept herinneringen bij me op aan eerdere reizen in Japan, Hawaï en Newfoundland. Een paar uur na de landing zitten Angela en ik in het prachtig gelegen en heerlijke Moss Restaurant, dat onderdeel is van ‘The Retreat’, net als een helend zoutbad en een vulkanische spa. We eten er fantastisch en het uitzicht is, als je Nederland gewend bent, een fascinerend natuurtheater.

Door mijn oogharen meen  ik in de vulkanische rotsblokken, in de verte, de krioelende, oude wijk Gion in Kyoto te herkennen. Ik droom graag een beetje weg, ja… Maar dan keer ik na enkele ogenblikken weer terug in de IJslandse realiteit, en die bestaat uit heerlijk eten (binnen) en eindeloze desolaatheid en leegte (buiten).

‘We geven ons helemaal over’

In dit luxe verblijfsoord en welnesscentrum worden Angela en ik de volgende ochtend lekker verwend in het eerder genoemde zoutbad. We laten ons de zachte aanrakingen van Ilia, de IJslandse masseuse, welwillend welgevallen. De bedoeling is dat je haar gevoelige massage in stilte ondergaat. Dus zwijgen we, en ‘geven ons helemaal over’.

Maximaal relaxed beginnen we dan ook aan onze roadtrip naar het zuiden van IJsland. Op de eerste dag zien we de kolkende watervallen van de 'Golden Circle' route en de legendarische geisers van Geysir. Geweldig begin! Je voelt meteen de oerkracht van de natuur. En voor zover je nog twijfelde in IJsland te zijn, is die twijfel vanaf dan wel voorbij. 

Woest weer

Ook het weer ‘helpt mee’ aan ons avontuur. Sowieso is het vreemd te constateren dat het om elf uur ’s ochtends aardedonker is. Het levert het vreemde gevoel op dat het daglicht ons voor eeuwig heeft verlaten; een indruk die versterkt wordt door een krachtige noordwester storm van windkracht 9 á 10. We zien de sneeuw zowat voor onze ogen smelten. Weggeblazen worden.

Te midden van dit natuurgeweld zie je tegelijkertijd, als je er oog voor hebt, de prachtigste mossen om je heen: zwarte, oranje, geel en grijze door elkaar heen. Ze schudden je stilletjes wakker uit de – dominante – zwart-witte realiteit van sneeuw en gesteente. Door de orkaanachtige wind verandert de kust in een nog rauwer schouwspel van wrede natuurkrachten. Plotseling zie je watervallen, die je een moment eerder nog niet ontdekt had, in een soort bruidssluiermotieven naar beneden storten. En door de enorme wind waaien die bruidssluiers nog extra uit!

Poëtisch rustmoment

Na de spectaculaire autotocht langs de kust pakken Angela en ik een rustmoment. We stoppen bij een lieflijk kerkje. Vooral de door en door verweerde graven, die menige storm getrotseerd hebben, maken indruk op ons. Je kunt er de koppigheid van de IJslander in ‘lezen’, die te midden van de natuur hun doden (blijven) eren. Op een gegeven moment kom ik op de begraafplaats bijna letterlijk stil te staan, zó hard waait het! Alsof ik tegen een muur tot stilstand kom.

Zacht en klein

Wat zou er met je gebeuren als je permanent op IJsland woont? vraag ik me ineens af. Gelet op mijn eerste contacten met IJslanders lijkt de ‘hardheid’ van de natuur iets zachts in hen naar boven te halen. Alsof de mens per definitie ‘klein’ is, onbetekenend bijna, en we maar beter op een prettige en zachtaardige manier met elkaar om kunnen gaan.

Na amper twee dagen zijn Angela en ik misschien nog geen andere mensen, maar we worden al een beetje IJslands. Zachter, dus. Ja echt.