620 bochten en 70 tinten groen

Wij zijn inmiddels op het eiland Maui aangekomen, een van de eilanden die gezamenlijk de eilandenarchipel Hawaii vormen. Een van de bijnamen die Maui van de bezoekers heeft meegekregen is ‘gentle place’ (‘vriendelijke plek’). Geen spectaculaire maar wel een toepasselijke bijnaam, want Maui is precies zoals deze bijnaam suggereert: mild en benaderbaar. Na de droge woestijnen en canyons van Zuid West Amerika voelt alles hier zacht, of dat nu de lucht, het licht, het zand, het groen of het water is.  

Natuurlijke koraalriffen

Wij verblijven dichtbij Makena State Park aan de westkant van Maui. Big Beach is onderdeel van dit park en valt vooral op door de hoogte van de golven en grootte van het strand. Iets noordelijker, bij Wailea Beach, vind je natuurlijke koraalriffen die direct langs de kust gelegen zijn. Deze riffen hebben een onwaarschijnlijke kleur dankzij de vissen, zeeanemonen, morenen en zeeschildpadden. Bij een rustige golfslag kun je vanaf het strand zo de zee in snorkelen en dit onderwaterspektakel met paradijselijke kleuren en vormen aanschouwen.  

Zwarte lavarotsen

Wij maken de keuze een dagtocht te ondernemen naar subtropisch Hana aan de oostkant van het eiland. Maui wordt gedomineerd door de Haleakala vulkaan; deze is bijna drieduizend meter hoog. Onze voorkeur gaat ernaar uit de route in omgekeerde volgorde te doen, dat betekent: van west naar oost, via het zuiden. Dit is een wat ruigere route, zeer smal en ook met stukken gravel road. Om te beginnen rijden we door een vulkanisch gedeelte met zwarte lavarotsen (die tot in zee uitlopen) en prachtige vergezichten op onder andere Makena en het vulkaaneilandje Molokini.

Waarlijk Polynesisch

Naarmate we zuidelijker komen wordt de omgeving groener en weelderiger. We zien watervallen, varens, en veel indrukwekkende ficus/bayan bomen met luchtwortels. Zodra we een koffiestop maken vergapen we ons aan de botanische bloementuin met overheerlijk (lokaal) vers fruit, waaronder ananas, papaya en banaan. Ons lunchdoel is een uit grijs-zwart zand bestaand Hamoa Beach; dit strand wordt omringd door met groen vegetatie overladen, puntige kliffen, die waarlijk Polynesisch aandoen.

Goddelijke golven

Hamoa Beach ‘doen’ we voornamelijk vanwege de golven; de paradijselijke uitstraling van dit strand nemen we bijna op de koop toe. De golven en het uitzicht op het ‘big island’ zijn spannend en goddelijk tegelijkertijd. Niet voor niets wordt deze plek door lokale bewoners als heilig beschouwd en moet je dit als bezoeker respecteren. Net zoals de groene schildpad (eveneens heilig), die surft en voedert in de golven. Met al deze natuurlijke (en tevens kwetsbare) schoonheid is het dan ook zeer terecht dat de grond rondom het strand niet te koop is voor speculanten.

Zóveel natuurlijke pracht

Zó vroeg op de dag hebben we al van zóveel natuurlijke pracht mogen genieten! En dan zijn wij vanaf dit strand nog niet eens halverwege de weg met in totaal 620 bochten en meer dan 70 tinten groen. Het is niet eenvoudig onze kinderen weer de auto in te krijgen. Immers, om 20.00 uur wordt het abrupt pikdonker en ook alle eettentjes sluiten op dat moment. Dus een beetje tempo is gewenst… 

Zalige bloemengeur

In deze voor ons gedenkwaardige rit wacht ons nu een overweldigende rijkdom aan groene vegetatie, waaronder een bont palet aan reuzenvarens en boomvarens, plus paarse, gele, rode, oranje, roze en witte, heerlijk ruikende bloemen. De zalige geur van bloemen waait je gewoonweg tegemoet.

Fluweelzachte mossen

Reusachtige bomen die in de dinosaurustijdperk niet misstaan zouden hebben, maken het bijna mythische beeld compleet. De oceaan, de torenhoge, zwarte kliffen, de sterren… wat een toverachtig samenspel! En dan, alsof het niet óp kan, de  watervallen, de poeltjes, de rivieren en de fluweelzachte mossen die het oog prikkelen.

Laatste stop

Nadat al deze schoonheid zich voor ons ontrolt heeft, stoppen we bij Three Bears Falls. Zoals de naam doet vermoeden zijn dit inderdaad drie schitterende watervallen naast elkaar. Heel bijzonder! Vervolgens zetten we koers naar de voorlopig laatste stop, Ho’okipa Beach, waar algauw zo’n honderd groene zeeschildpadden het strand bezet houden.

In totaal neemt de onvergetelijke rit naar Hana zo’n drie uur in beslag, inclusief stops. Om daarna, vanaf Hana, ongeveer dezelfde tijd nodig te hebben om terug te rijden. Ondanks de fikse lengte van deze rit (en de talloze bochten) kom je door de onophoudelijke natuurpracht vanzelf in een zachte en nederige stemming terecht; tenminste, ik wel.