Familie Doets in Death Valley

🥵 85 meter onder zeeniveau, zo'n 47°C en waanzinnige landschappen. Mijn gezin en ik hebben de extreemheid van Death Valley National Park getrotseerd. Na een hete dag heerlijk bijkomen in het zwembad van The Oasis at Death Valley en in de kraakheldere nachthemel sterren tellen. Death Valley is 'levendiger' dan de naam doet vermoeden.

Woestijnsensaties! 

In Death Valley National Park genieten we ‘s avonds na een korte duik in het zwembad van de onmetelijke en bizar heldere sterrenhemel. Zo bizar helder dat De Melkweg ook écht wit is, met het blote oog waarneembaar zelfs.

Pittige ervaring

De volgende ochtend is het om 07.00 uur al 37 graden Celsius. Toch besluiten mijn echtgenoot en ik te gaan hardlopen op de Badwater road. Het is een vrij zeldzaam besluit want onderweg komen we geen andere hardlopers tegen. Noem deze joggingtocht maar een pittige ervaring. Wat zeg ik? Een zéér pittige ervaring! Gelukkig maakt de ruigheid van het landschap, waaronder de uitgestrekte en prachtig gekleurde rotspartijen, veel goed. 

Knal hete föhnwind

Met onze kinderen verkennen wij de zoutvlaktes van Devils Golf Course en Badwater. Devils Golf Course is geen echte golfbaan, maar meer – letterlijk en figuurlijk – een hel op aarde. Overal word je gewaarschuwd hier niet na 10.00 uur ‘s morgens te gaan wandelen. Toch laten we ons ondanks de 44 graden en de knal hete föhnwind niet uit het veld slaan, kortom, we kiezen ervoor deze hitte pan te trotseren.

Eitje bakken op de motorkap

Badwater is met 85.5 meter onder zeeniveau het laagste punt van Noord Amerika. Je kunt hier gemakkelijk een eitje bakken op je motorkap. Even later ga ik even op de grond zitten om een foto te maken van het helblauwe en natuurlijk gevormde Artist Palette. Het is zo verschrikkelijk heet dat ik het op de grond nauwelijks tien seconden uithoud.

Borax mijnen

Bij de borax mijnen uit de jaren ‘80 van de negentiende eeuw kun je restanten van de mijn zien, en van de zogenaamde mule trains: de routes waarover ooit ‘treinen’ van zo’n twintig muilezels liepen om de grondstof naar de dichtstbijzijnde spoorlijn te vervoeren. Het is haast niet voor te stellen dat hier ooit Chinese mijnwerkers voor een dollar per dag te werk werden gesteld. Voor de goede orde: de prachtige zandduinen bij Stovepipe Wells laten wij ditmaal links liggen, aangezien wij via de Valley of Fire willen doorreizen naar Zion National Park.

Aanrader

De hoogtepunten van Death Valley vragen eigenlijk een hele dag. Daarom is logeren in een van de twee accommodaties van het resort ‘Oasis at Death Valley’ sterk aan te raden. 

De omweg waard

Het Valley of Fire State park ligt tussen Las Vegas en Utah in. Je zou er gemakkelijk aan voorbij kunnen rijden, maar het is de omweg meer dan waard. Voor mij is het een ‘sentimental journey’ aangezien ik de Valley of Fire in het haar 2000 samen met mijn vader Jan verkende. Toen al werd ik diep geraakt door de schoonheid en ruigheid van dit park. Als je naar binnen rijdt word je verrast door werkelijk knalrode  rotsformaties met allerlei bijzondere vormen, gaten, bogen en doodskopachtige vormen. Via een kleine gravelweg kun je een rondje rijden, waardoor je nog meer geïmponeerd raakt door het landschap.

Interessant bewijs

Dit park is niet opgewaardeerd tot de status van Nationaal Park. Daarmee is het een interessant bewijs dat je soms verrassende en prachtige natuur buiten de nationale parken kunt zien, dus zonder mensenmassa’s, reserveringssystemen, shuttle bussen etc. Een ander voordeel is dat je er zo tussen de rode rotsen met je camper kunt kamperen. 

Intense dag

Al met al een intense en indrukwekkende dag, in meerdere opzichten. En wat ben ik opgelucht dat ik niet ben bezweken aan een hitteberoerte.