Het is alweer 30 jaar geleden dat ik per cruiseschip de Bahamas bezocht. Freeport en Nassau waren destijds de hoogtepunten, met speciaal voor de cruiseschipreizigers opgezette, geïmproviseerde lokale markten. De hagelwitte stranden met de turkooizen zee werden toen geen werkelijkheid voor mij.
Daarom besloot ik 30 jaar later om de Bahamas nog een 2e kans te geven. Ditmaal geen cruise, maar een vlucht per American Airlines naar Georgetown op het eiland Great Exuma. Tijdens de vlucht vanuit Miami zag ik de helblauwe nuances van de oceaan, afgewisseld door zandbanken, koraalriffen en eilandjes; een bijzonder mooi voorteken. Eenmaal geland op Exuma International Airport - bestaande uit niet meer faciliteiten dan een ‘schuur’ - moest ik mij overgeven aan de loomheid van het eiland. Dat wist ik toen echter nog niet.
De weg naar het Grand Ilse Resort voerde door lage bosschages, welke hier en daar werden geflankeerd door rommelige, krakkemikkige huisjes. Het resort stond in schril contrast met de omgeving daarbuiten. Iedereen leek ‘gemaakt’ blij - het had wat dat betreft wel iets weg van Disney World – en men verwelkomde mij in het paradijs. Hoe meer gouden tanden, hoe mooier het paradijs! Als je Amerika gewend bent, dan moet je diverse versnellingen terugschakelen, ondanks de vriendelijkheid en gastvrijheid van de Bahamanen. Het tempo, de inefficiëntie en de ogenschijnlijke onwil om dingen te laten gebeuren waren op het eerste oog stuitend voor mij. Veel praten en bellen, maar eigenlijk niets zeggen. Jezelf hiertegen verzetten heeft echter geen zin. Je moet het accepteren en er gewoon om lachen.
Na een paar dagen heb ik mij dan ook overgegeven en het omarmd alsof het een genezing is voor mijn wellicht te Amerikaanse daadkracht. Het resort straalde overigens een ingetogen luxe en klasse uit; omringd door het maanvormige strand met spierwit zand, palmen, een koraalrif en een helblauwe zee. Prachtig! Dit was het droombeeld dat ik 30 jaar geleden had. Ik heb het eindelijk gevonden en ervan genoten!