Death Valley National Park, een van de mooiste stukjes Amerika

Over ‘De Vallei des Doods’ ofwel Death Valley (een bijna 200 kilometer lange ‘geul’ tussen de Panamint en Funeral Ranges) zouden we pagina’s vol kunnen schrijven. De namen zeggen het al: Funeral Peak, Badwater, Devil’s Golfcourse, Stovepipe Wells, Coffin Peak, Dantes View, Deadman Pass, Jail Canyon, Devils Cornfield: het is er niet pluis. En toch is het landschap van Death Valley National Park misschien wel het mooiste stukje Amerika. En in elk geval het indrukwekkendste. Het kan er verschrikkelijk heet zijn (soms meer dan 50 graden) en je dient overal af te blijven, je mag niks meenemen of je riskeert een fikse boete. Alleen de wind mag iets veranderen aan de even desolate als overweldigende vallei. Bereid je daarom goed voor als je het park bezoekt. Neem in elk geval voldoende water mee (minstens vier liter per dag per persoon) en doe, om oververhitting van de automotor te voorkomen, de airco uit als dat op de borden wordt aangeraden.

Knisperende zoutvlakte

Death Valley is groot, dus waar moet je naartoe? Dat is lastig kiezen, er is zoveel te zien! Kom je uit oostelijke richting? Dan zijn er meteen al twee opties. Je kunt bij Death Valley Junction links afslaan (de 127 op), in dit geval maak je via de 127 en (rechtsaf na 45 kilometer) de smalle, maar goed geplaveide 178 een onvergetelijke rit van zo’n 160 kilometer over, door en langs beauties als de Salsberry Pass en Badwater. Dit is een onder je voeten knisperende zoutvlakte die met 86 meter onder zeeniveau het laagste punt van de VS is. Ook rijd je op deze route langs het bijna lichtgevende groen, blauw en geel van de rotspartijen langs Artists Drive Palette en de stalactieten van the Devil’s Golfcourse.

Ga je bij Death Valley Junction niet links af maar rijdt je rechtdoor dan ga je naar Dantes View, vanwaar je een ongeëvenaard uitzicht hebt op dat dreigende en tegelijk zo wonderschone landschap ruim anderhalve kilometer lager. Dit is zeker een aanrader of vervolgens terug te draaien en alsnog bovenstaande route te rijden zodat je ook de overige hoogte punten van het park kunt ontdekken. 

Maanvormige zandduinen 

Kom je uit het westen? Dan rijd je bij Stovepipe Wells als vanzelf door een ‘klassieke’ woestijn, in de vorm van halvemaanvormige zandduinen, waarop de zon enorme diepzwarte schaduwen tovert. Verderop langs deze heetste highway ter wereld vind je het Furnace Creek Visitor Center, waar foto’s, films, brochures en rangers je alles kunnen vertellen over de onbarmhartige natuur (waarin toch nog zoveel leven is), over de mijnen die hier ooit waren en vooral over de pioniers die hier naar goud en zilver zochten. Dat goud zoeken liep in de genadeloze Death Valley trouwens vaak fataal af. Zie bijvoorbeeld het eenzame graf van Val Nonan langs de gravelweg bij de Historic Stovepipe Wells. Nonan bezweek in de zomer van 1931 en werd drie maanden later gevonden door een groep cineasten. In november werd hij begraven als ‘een slachtoffer van de elementen.’ Vanaf het nabijgelegen Zabriskie Point heb je een spectaculair uitzicht, helemaal bij zonsopkomst en –ondergang. 

Scotty’s Castle 

Net iets buiten de route, aan Highway 267, in de Grapevine Canyon helemaal in het noorden van Death Valley, staat het merkwaardige Scotty’s Castle. Merkwaardig om z’n architectuur (het doet in eerste instantie wat Moors aan, maar tegelijk ook Mexicaans) en evenzeer merkwaardig om z’n geschiedenis. Het enorme complex werd tussen 1922 en 1931 gebouwd in opdracht van de steenrijke, Albert Johnson. Maar Scotty’s Castle werd vooral beroemd door Johnsons vriend Walter Scott, die het gebouw tot zijn dood in 1954 bewoonde. Scott was namelijk niet alleen een geweldige charmeur, maar ook een meester verteller. Een kwaliteit die talloze gasten naar dit mysterie van Death Valley trok. Zo kon Scott beeldend vertellen dat het ‘kasteel’ gebouwd was dankzij de opbrengst van een door hem ontdekte goudmijn ‘hier niet ver vandaan’. Het was niet de enige leugen die hij rondvertelde, maar dat deerde de rondom het haardvuur verzamelde gasten weinig. Het maakte het verblijf in Death Valley immers alleen maar spannender.

Mis het niet 

Death Valley: wreed, onbarmhartig, overweldigend, fascinerend en mysterieus. Het zijn maar een paar van de steekwoorden die van toepassing zijn op dit adembenemende natuurwonder. Mis het niet! In de lente kan er na een zeldzame regenbui een explosie zijn van woestijnbloemen. Soms zijn het zaden die meer dan 10 jaar niet zijn uitgekomen dit is dan ook een waar wonder om mee te maken. 

Let wel op, het park is vrijwel de hele zomer gesloten voor campers, vanwege de uitzonderlijke warmte.